- Ofertaarrow_circle_down
- Psycholog dziecięcy
- Logopeda dziecięcyarrow_circle_down
- Muzykoterapia
- Zajęcia dla dzieciarrow_circle_down
- Poznaj nas
- Baza wiedzyarrow_circle_down
- Darmowe materiały
- Skleparrow_circle_down
- Kontakt
- shopping_cart
By znaleźć przyczynę bieżących trudności
Metoda INPP zajmuje się zagadnieniem dojrzałości neuromotorycznej, czyli występowaniu zbioru wczesnych (pierwotnych) odruchów powyżej 6 miesiąca życia (ostatecznie powyżej 12 m.ż.) w połączeniu z brakiem lub niedojrzałością odruchów późniejszych (posturalnych) powyżej wieku trzech i pół roku.
Oznacza to, że Centralny Układ Nerwowy (CUN) funkcjonuje odruchowo, co już nie powinno występować u dziecka w pewnym wieku. Dojrzewający układ nerwowy stopniowo powinien coraz bardziej świadomie i dowolnie planować ruch dużych części ciała i bardziej precyzyjny.n O opóźnieniu można mówić tylko wtedy, gdy nie występuje uszkodzenie centralnego układu nerwowego, ani choroba degeneracyjna mózgu.
Diagnoza dojrzałości neuromotorycznej wg Sally Goddard-Blythe
Diagnoza opiera się na szczegółowym wywiadzie, wypełnieniu kwestionariusza INPP oraz całej baterii testów oceniających szczegółowo rozwój fizyczny dziecka.
Diagnozę wykonujemy u dzieci od 7.roku życia. Składa się z 3 spotkań (każde trwające 1 h) – dwa diagnostyczne oraz jedno z przekazaniem raportu z wynikami oraz ewentualnym instruktażem dotyczącym rozpoczęcia terapii/ nauką ćwiczenia do wykonywania w domu. Postępy w terapii i modyfikację ćwiczeń przeprowadzane są co ok. 8 tygodni – pod warunkiem regularnego wykonywania ćwiczeń w domu. Wizyta kontrolna trwa około 45 – 60 minut.
Warto się przygotować!
Pamiętaj, żeby zapisywać wszystkie pytania. W trakcie konsultacji często zapominamy o coś zapytać.
Przynieś ze sobą wyniki dziecka.
Jeżeli dziecko uczęszcza do poradni specjalistycznej, np. laryngologicznej, psychologicznej koniecznie zabierz ze sobą wyniki badań, opinie, zaświadczenia. Przydaje się również książeczka zdrowia dziecka.
Pojawiają się w pierwszych tygodniach życia jako niezależna od woli dziecka reakcja na pewne bodźce. Stopniowo przekształcają się one w bardziej zaawansowane umiejętności motoryczne. Wczesne odruchy zapewniają swego rodzaju trening dla wielu aspektów późniejszego funkcjonowania. Rozwój mózgu niemowląt w pierwszym roku życia powoduje, że połączenia do wyższych partii mózgu stają się silniejsze, a odruchy pierwotne są stopniowo zastępowane przez bardziej dojrzałe wzorce reakcji – odruchy posturalne. Te odruchy posturalne wspierają kontrolę równowagi, postawy i ruchu w środowisku opartym na oddziaływaniu grawitacji. Ich rozwój znajduje odzwierciedlenie w rosnącej możliwości niemowlęcia do kontrolowania swojego ciała, postawy oraz ruchów dowolnych.
Jeśli odruchy pierwotne nie wygasną, a odruchy posturalne nie wykształcą się do czasu, kiedy dziecko osiągnie wiek szkolny, to mogą one kolidować z rozwojem bardziej złożonych umiejętności.
Wskazania do diagnozy (i ewentualnie terapii) metodą INPP:
Gdy dziecko obraca głowę w bok, ręka i noga po stronie, w którą patrzy dziecko prostują się, a przeciwne kończyny – uginają się. Fizjologicznie zanika około 6. miesiąca życia.
Brak integracji tego odruchu, czyli przetrwanie go powyżej 6. msc. życia może powodować:
Odruch występujący w odpowiedzi na gwałtowną zmianę położenia ciała noworodka, nagły hałas, ostry dźwięk. Noworodek reaguje energicznym wyprostowaniem kończyn górnych i dolnych, wygięciem pleców w łuk i odchyleniem głowy do tyłu, po czym zaciska pięści, a odrzuconymi wcześniej na boki rękami wykonuje powolny ruch objęcia klaki piersiowej. Odruch pojawia się już w życiu płodowym i powinien wygasać do około 6 miesiąca życia.
Brak integracji tego odruchu, czyli przetrwanie go powyżej 6. msc. życia może powodować:
Drażnienie skóry dziecka na plecach, w okolicy lędźwiowej powoduje zgięcie się ciała w tę stronę. Odruch zanika około 4. miesiąca życia.
Brak integracji tego odruchu, czyli przetrwanie powyżej czasu fizjologicznego może powodować:
Możemy zaobserwować dwie formy tego odruchu : TOB w zgięciu (zanika do około 4 msc życia) i w wyproście (integrowany do 3 roku życia).
Odruch ten wywoływany jest ruchem głowy do przodu lub do tyłu. Ruch głowy do przodu powoduje przyjęcie pozycji zgięciowej u noworodka – zięcie kolan i łokci i podkurczenie ich.Wychylenie głowy do tyłu powoduje u noworodka wyprost rąk i nóg.
Brak integracji tego odruchu, czyli przetrwanie powyżej czasu fizjologicznego może powodować: